Ετράνυνα ορφανός

Μάναν, πατέραν ’κ’ εγνώρτσα
ετράνυνα ορφανός
Κανέναν σον κόσμον ’κ’ έχω,
τυρα̤ννίγουμαι εφτωχός

Έρημος και πονεμένος
κι ας σο κλάμαν φουρκιγμένος
Εκόπανε τα φτερά μ’,
το καρδόπο μ’ έχ̌’ γεράν

Πάντα αραεύ’ ατ’ς-ε,
σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατ’ς-ε
Γνεφίζω, ’κ’ ελέπ’ ατ’ς-ε,
κάθουμαι και κλαίγ’ ατ’ς-ε

Λύουμαι άμον κερίν,
’κ’ έχω άλλο υπομονήν
Τον Θεόν παρακαλώ
σ’ ανθρώπ’ς τ’ εμόν να πάω

Αέτσ’ έν’ αδά σον κόσμον,
άλλ’ γελούν και άλλ’ πονούν
Αν ’κ’ έ͜εις άνθρωπον τ’ εσόν
κανείς ’κ’ ευτάει σε καλόν

Εμέν κανείς ’κι ορωτούνε
κι ας σα πόνα̤ μ’ ’κ’ εγροικούνε
Αέτσ’ περάν’νε τα χρόνα̤
με τα βάσανα και πόνα̤

Γεια σου Κεμανατζίδη με το γλυκύν το τοξάρι σ’!