Του Τσ̌αρτσ̌αφίν’¹

Ραχ̌ία σ̌κίζω και τερώ
πού θα κονεύ’ς, πουλόπο μ’
Τ’ οξέας ’κι θα τσ̌ίζ’νε σε,
πέταξον σ’ εγκαλιόπο μ’

Τ’ ουρανού τα πετούμενα
γλυκύν αραεύ’νε τόπον
Άμον εμέν ντο εύρα ’το
και σ’ εσόν τ’ εγκαλιόπον

Τ’ ομματόπα σ’ κανείντανε
απάν’ σε κόσμον ξένον
Κρύον νερόν γιατί ’κι ’κχ̌ύντς
σην καρδι͜ά μ’ το καμένον;