Η ξενιτεία έν’ βαρύν

Η ξενιτεία έν’ βαρύν
άλλο -ν- εγώ ’κι αντέχω
Κάθαν βράδον το μαξιλάρ’
με τα δα̤κρόπα μ’ βρέχω

Αέτσ’ έν, γιάβρι μ’ και πουλί μ’,
αέτσ’ άμον ντο λέγω
Την ώραν ντο ’κ’ ελέπω σε
κάθουμαι κα’ και κλαίγω

Η ξενιτεία έν’ βαρύν,
μαχ̌αίρ’ ακονεμένον
ντο κρούει απέσ’ σο καρδόπο μ’
το παραπονεμένον

Ανάθεμά σε, ξενιτει͜ά,
ντο έφαες τα νιάτα μ’
Καλλίον έπαρ’ και την ψ̌η μ’,
έπαρ’ και τα μουράτι͜α μ’

Ε! ψ̌ήκα μ’, ε! στερέα μ’,
για κλώστ’ σ’ εμέν μερέαν
Πουλόπο μ’, νώμα φίλεμαν
γιά πάτ’ με μαχ̌αιρέαν