Χ̌όρα μ’, ας σο πορπάτεμα σ’

Χ̌όρα μ’, ας σο πορπάτεμα σ’
[Μικρόν αρνί μ’, λελεύω σε -ν!]
πολλά καταλαβαίνω
[Άτσ̌απα -ν- γιατί; Λελεύω σε;/
Αχ! πέ’ με γιατί! Λελεύω σε!]
Εσύ τιδέν πα ’κι παθάντς,
[Λελεύω, ποδεδίζω σε -ν!]
τσ̌ίζω τον σ’χωρεμένον
[Αχ! πέει με γιατί; Λελεύω σε -ν!]

Εσύ, χ̌όρα μ’, ορκίγουσ’νε
[Λελεύω, ποδεδίζω σε -ν!]
σα δύο τα παιδία σ’·
[Άτσ̌απα -ν- γιατί; Λελεύω σε!/
μόνον εμέν εγάπεσες
[Λελεύω, ποδεδίζω σε -ν!]
απέσ’ ας σην καρδία σ’
[Αχ! πέει με γιατί; Λελεύω σε!]

Νύχταν, ημέραν εκοιμούμ’,
[Λελεύω, ποδεδίζω σε -ν!]
χ̌όρα μ’, σο κρεβατόπο σ’
[Άτσ̌απα -ν- γιατί; Λελεύω σε!]
Ατώρα πώς ενέσπαλες
[Λελεύω, ποδεδίζω σε -ν!]
το λαλαχ̌άρ’ τ’ αρνόπο σ’;
[Άτσ̌απα -ν- γιατί; Λελεύω σε!]