Μάνα

Ας κάθουμαι σο γιάνι σ’, 
μάνα μ’, μέτρα τα τέρτα̤ σ’
Και όσον επορείς κλάψον, 
ας σιλεύω τα δάκρα̤ σ’

Κάθεσαι και ερμενεύεις, 
κοντοστέκεις, δακρύζεις
Ας εξέρ’να, ε μάνα μ’, 
σην καρδία σ’ ντο έχεις

Ε, μάνα μ’, όι, ε, μάνα μ’, 
τα τέρτι͜α σ’ πολλά είναι
Ατά πα ου’ σούρκουνταν, 
πολλά πα τρανά είναι

Εφάισες, ’πότισες, 
εφόρισες κι ίσαξες
Με τα ποία ζορλούχα̤, 
εμάς -ιν εθρέφισες;

Νέ ένα ποτήρι νερό
και νέ ένα βουκιά ψωμί,
κανείς ’κ’ έν’ να φέρει σε, 
να κάτσεις σ’ ένα σκαμνί

Ε, μάνα μ’, όι, ε, μάνα μ’, 
τα τέρτι͜α σ’ πολλά είναι
Ατά πα ου’ σούρκουνταν, 
πολλά πα τρανά είναι

Μάνα μ’, όδεν ου’ λαλείς, 
πολλά με είν’ ατόσον
Μάνα μ’, μη χολά̤σ̌κεσαι, 
εσύ πάλ’ ευχή ποίσον

Ε, μάνα μ’, ’κι θα ρωτώ, 
αν στέκ’ κανείς σο γιάνι σ’
Ατσ̌άπ’ παραφερεί σε, 
ας σα παιδία σ’ κανείς;

Ε, μάνα μ’, όι, ε, μάνα μ’, 
τα τέρτι͜α σ’ πολλά είναι
Ατά πα ου’ σούρκουνταν, 
πολλά πα τρανά είναι