Λάισον

Απόθεν πάλ’ ευρέθες;
άμον ασπήρα ’ντώκες
Με έναν ομματέα
την καρδία μ’ έκλεψες

Λάι-λάι λάισον,
τα μὲσα σ’ πα ζούλισον
Τ’ όμορφα τα μέρια σ’
σείσον, ε πουλί μ’, σείσον

Είδα σε όμορφεσσα,
λεγνέσσα και μακρέσσα
Ένα χνούδι νου είχα,
έσυρες κι επήρες α’

Λάι-λάι λάισον,
τα μὲσα σ’ πα ζούλισον
Τ’ όμορφα τα μέρια σ’
σείσον, ε πουλί μ’, σείσον

’Κράτησες την κοτύλα μ’,
έπλωσες τα βρεχ̌είλα̤ σ’
Ύσταρο και επλώθαμ’
κι εδώκες με ντο είχ̌ες

Λάι-λάι λάισον,
τα μὲσα σ’ πα ζούλισον
Τ’ όμορφα τα μέρια σ’
σείσον, ε πουλί μ’, σείσον

Άμον κατενό νερό,
διψαγμένος εύρα σε
Έκλεισα πάλ’ τ’ ομμάτι͜α μ’,
έσυρα κ’ έπια σε

Λάι-λάι λάισον,
τα μὲσα σ’ πα ζούλισον
Τ’ όμορφα τα μέρια σ’
σείσον, ε πουλί μ’, σείσον