Σουμέλα Παναΐα

Ποίσον το θάμα σ’, Σουμελά,
τα λίβι͜α όλι͜α να σ’κούνταν
Το μοναστήρ’ και το ποτάμ’
λαλίας να γομούνταν

Ο ουρανόν να κατενίζ’,
ήλον να μαρμαρίζει
και τ’ άγρεν το Καρατενίζ’
κάπως να γαλενίζει

Ποίσον τ’ ελάτι͜α τα ψηλά
άσπρα Λαμπρής λαμπάδας
Φωτάζ’νε και λαρούντανε
τη ψ̌ης ι-μ’ τα γεράδας

Η κεμεντζ̌έ ας κωδωνίζ’
γλυκέα απάν’ σα σκάλας
και χαρεμέν’ οι καλοέρ’
να κρού’νε τα καμπάνας

Ο γούμενον να λειτουργά,
ν’ ακούω ψαλμωδίας
κι ας αρχινούν αφκά σ’ αλών’
χορόντας, τραωδίας

Σην Παναΐαν Σουμελά
εποίκα έναν τάμαν
Κάθαν χρόνον να προσ̌κυνώ
με τοι φίλτς ι-μ’ εντάμαν