Τον Πόντον σίτι͜α εφήν’ναμε

Αλέξη, με την κεμεντζ̌έ σ’ αρχινώ τραωδίας του Πόντου του ανάσπαλτου, άμον μοιρολοΐας

♫

Τον Πόντον σίτι͜α εφήν’ναμε
ποτάμι͜α, θαλασσάκρι͜α
η κλαίη έρθεν εύρε μας,
κρενίν, κρενίν τα δάκρυ͜α

Εφέκαμε τα μέρι͜α μουν,
παρχάρι͜α πονεμένα
Οσπίτι͜α, λιβαδότοπι͜α
όλι͜α ορφανεμένα

Πατρίδα μ’, αραεύω σε,
πολλά -ν- αροθυμώ σε
Καμίαν ’κι ανασπάλλω σε,
πονώ κι αναστορώ σε

Σον Πόντον αναμέν’νε μας
τ’ εμετερίων ψ̌ήα
Άμον πουλόπα εγέντανε
σ’ ορμία, σα ραχ̌ία

Αποθαμέν’ και ζωντανοί,
όλ’ εμάς αναμέν’νε
Μόνον αν κλώσκουμες οπίσ’
ατείν’ θα τουρουλεύ’νε

Σον Πόντον πρέπ’ να κλώσκουμες
και με τα ψαλμωδίας
Η κεμεντζ̌έ να κωδωνίζ’
ρωμαίικα τραωδίας