Νασάν εκείνο το πουλίν

Νασάν εκείνο το πουλίν
που ’κ’ έχτισεν φωλέαν
’Κ’ είδεν πόνον χαλαμονής,
Χάρονος μαχ̌αιρέαν

Νασάν εκείν’ το πουλόπον
ντο έν’ με το ζευγαρόπον
Χαρεμένον ση φωλέαν
κελαηδεί και κρούει φτερέαν

Εγώ έχτισα κι εχάλασα,
πολλά ’καρδοπονέθα
Χωρίς το τρυγονόπο μου
σο πέλαγος ευρέθα

Έχασα το ζευγαρόπο μ’,
εματώθεν το καρδόπο μ’
Η φωλέα μ’ ευκαιρώθεν,
η ψ̌η μ’ πόνον εγομώθεν

Έχτισα την φωλέα μου
σην ακροποταμέαν
Εθύμωσεν ο ποταμόν
κι επέρεν τη φωλέαν

Αραεύω τη φωλέαν
σο θολόν την ποταμέαν
Άγγελος χαΐντς εντώκεν
σο ψ̌όπο μ’ την μαχ̌αιρέαν

Ο ποταμόν εθόλωσεν,
άλλο ’κι κατενίζει
ν’ ευρήκω τη φωλέα μου
η ψ̌η μ’ να γαλενίζει

Αραεύω τη φωλέαν
σο λιβάδ’, σην ποταμέαν
Άγγελος χαΐντς εντώκεν
σο ψ̌όπο μ’ την μαχ̌αιρέαν

Όθεν δι͜αβαίν’ ο ποταμόν,
αχάντι͜α και τριβόλι͜α
Όθεν πάει η φωλέα μου,
λιβάδι͜α, περιβόλι͜α

Θεέ μ’, το ποτάμ’ κατέντσον
και τ’ εμόν την στράταν φώτ’σον
να ευρήκω τη φωλέαν
αρ’ σην ακροποταμέαν