Τα χρόνι͜α μ’ επολλάεψαν

Αλέξη, παρακαλώ σε, παίξον και το τελευταίον την τραγωδίαν που έγραψα για τ’ εμέν

♫

Τα χρόνι͜α μ’ επολλάεψαν, [’πολλάεψαν]
άλλο ’κι ταγιανεύω [θ’ αναπάουμαι]
Η διορία εγόμωσεν, [εγόμωσεν]
οφέτος θα κοτσ̌εύω [ετοιμάουμαι]

Τα γόνατα μ’ εκόπανε, [εκόπανε]
ετσ̌όκεψαν τ’ ωμία μ’ [το γομάρ’ βαρύν]
Θα πορπατώ και ’κ’ επορώ, [και ’κ’ επορώ]
παίρ’ με ας σην καρδίαν [η ζήση μ’ τσ̌ατίν]

Το πασ̌ιπόρτ’ έν’ έτοιμον, [έν’ έτοιμον]
άφογος σην καρδίαν [έρθεν το χαπάρ’]
Θεέ μ’, πολλά παρακαλώ [παρακαλώ]
δος με καληδρομίαν [ψηλά σον παρχάρ’]

Αχπάσκουμαι για τα μακρά, [για τα μακρά]
οπίσ’ όθεν ’κι κλώσκουν [σ’ ανεγνώριμα]
Και οι αγγέλ’ ολόερα μ’ [ολόερα μ’]
χαρεμέν’ γυροκλώσκουν [μ’ εξαπτέρυγα]

Η κάλη μ’ σον παράδεισον [παράδεισον]
εποίκεν κι εμέν τόπον [αέτσ’ εθαρρώ]
Σουμά σ’ ατέν ανάπαυσην [ανάπαυσην]
θ’ ευρήκ’ τ’ εμόν το ψ̌όπον [την στράταν τερώ]