Μανίτσα μ’, αραεύω σε

Αλέξη, παίξον για τη μανίτσα μ’

♫

Μανίτσα μ’, αραεύω σε,
πολλά -ν- αροθυμώ σε
Γομούται η γούλα μ’ και πονώ
όντες αναστορώ σε

Μανίτσα μ’, πόνι͜α ση ζωή σ’
για τ’ εμέν εφορτώθες
Οψέ το βράδον σ’ όρωμα μ’
αέτσ’ εφανερώθες

Μανίτσα μ’, εσύ ντ’ έσυρες
για τ’ εμέν ’κι ανασπάλλω
Τα κόπους ι-σ’ ’κ’ επόρεσα
καμίαν ν’ απεβγάλλω

Μανίτσα μ’, έσ’νε το βοτάν’
πάντα σ’ εμόν τον πόνον
Παρηγορίαν ση ζωή μ’
εσέναν είχα μόνον

Μανίτσα μ’, η ευχ̌ή σ’ τρανόν,
αρ’ ζω και βασιλεύω
Του ήλ’ το φως εχάρτσες με,
κανέναν ’κι ζελεύω

Μανίτσα μ’, κοιμέθ’, αναπάγ’,
εχάρες τ’ εγγονόπα σ’
Έρθες κι εδέβες ση ζωήν,
σο γιάνι σ’ τα παιδόπα σ’