Αναστορώ τον κύρη μ’

Αλέξη, παίξον για τον κύρη μ’

♫

Αναστορώ και τραωδώ
σο μουχαπέτ’ τον κύρη μ’
Καλόγνωμος ’κ’ εχάλαν’νεν
καμίαν το χατίρι μ’

Τη κυρού μ’ τα περεκέτι͜α
κρού’ν σο νου μ’ σα μουχαπέτι͜α
Με τ’ εμά τα τραγωδίας
ζω κυρού αροθυμίας

Τη κυρού μ’ το ιδίωμαν
επέρα το καλόν -ι
Σα μουχαπέτι͜α χατιρλής,
μερακλής σο χορόν -ι

Τη κυρού μ’ τα δι͜αρμενείας,
τη ζωής ι-μ’ ευλοΐας
Μετ’ ατά ση στράταν πάω,
όλι͜α ντ’ έλεεν ευτάω

Τον κύρη μ’ απαράλλαχτα
σο ταπιάτ’ ομοι͜άζω
Την κεμεντζ̌έν ’κ’ επόρεσα
ακόμαν να χορτάζω

Ση κυρού μ’ τα ποδαρέας
πορπατώ από μικροθέας
Πίνω, τραωδώ, χορεύω,
χ̌αίρουμαι και μασχαρεύω

Το βεσιέτ’ ντ’ εφέκε με
ο κύρη μ’ ’κι ανασπάλλω
Τραωδώ και τα κόπους ατ’
εθαρρώ θ’ απεβγάλλω

Ση κυρού μ’ τα ποδαρέας
πορπατώ από μικροθέας
Πίνω, τραωδώ, χορεύω,
χ̌αίρουμαι και μασχαρεύω

Σα μουχαπέτι͜α πάντα ζω
κυρού αροθυμίας
Ψαλμός σην ψ̌ην ατ’ ’ίν’ντανε
τ’ εμά τα τραωδίας

Τη κυρού μ’ τα περεκέτι͜α
κρού’ν σο νου μ’ σα μουχαπέτι͜α
Με τ’ εμά τα τραγωδίας
ζω κυρού αροθυμίας