Όλ’ οι φίλοι μ’

Λέω σε, καλοτερείς,
σημασίαν ξάι ’κι δί’ς
Ντ’ έποικα και μάχ̌’ κρατείς
και το ψ̌όπο μ’ τυραννί͜εις;

Θα αποθάνω και κλαις
«ντό εποίκα;» θα λες
Φίλ’ με και αναστήουμαι,
σ’ εγκαλιόπο σ’ λύουμαι

Όλ’ οι φίλοι μ’ αγαπούν
τα εσ̌όπα τουν κρατούν
Κι εγώ είμαι μαναχός
χωρίς τη ματί’ μ’ το φως

Θα αποθάνω και κλαις
«ντό εποίκα;» θα λες
Φίλ’ με και αναστήουμαι,
σην εγκάλα̤ σ’ λύουμαι
Φίλ’ με και αναστήουμαι,
σ’ εγκαλιόπο σ’ λύουμαι