Ο χαλατσ̌ής

Σα χωρία χαλατσ̌ής,
θεία μ’, δος με την κουτσ̌ή σ’
Μανωμένον το κατσ̌ί μ’
αλλά καθαρόν η ψ̌η μ’

Την ημέραν χαλατσ̌ής,
και τη νύχταν λυριτσ̌ής
Τραγωδώ για τη σεβντά μ’
ντ’ έκαψέ με σο μαχάν’

Λένε σε όλ’ οι γειτόν’
«Τσ̌άπαν όλα̤ σ’ χαλαγιών’!
Τα μανέας ατ’ αν πλύν’
έμορφον έν’ το παιδίν