Μη ακούς ντο λέγ’νε

Μη ακούς ντο λέγ’νε
και τ’ ομμάτι͜α σ’ όλιον κλαίγ’νε
Εσέν αν θα χάνω
φοούμαι θα αποθάνω

Σ’ οσπίτ’ εκλειδώθες
κι ας σο κλάμαν ελιγώθες
Μη τρως την καρδία σ’,
θα χάντς, πουλόπο μ’, την υεία σ’

Και -ν- είχα σεβντάδες,
ένοιξαν σην ψ̌η μ’ γεράδες
Όλια ’πιδι͜αβαίνω,
σην εγκάλια σ’ θα εμπαίνω

Ό,τι εποίν’να εφέκα,
σο ψ̌όπο μ’ εσέν εσέγκα
Μη αποκαρδί͜εις με
κι ένα μαχ̌αιρέαν δί’ς με

Τα στράτας ωρι͜άζω,
βροχ̌ία ’κι λογαρι͜άζω
Χαμελά τερείς με
και -ν- ομούτι͜α ξάι ’κι δί’ς με