Τη πατρίδας τα χωρία

[Έκιτι, πατρίδα!]
Αδά σα ψηλά τα ραχ̌ι͜ά
[Τα χωρία σ’ όλι͜α εχάθανε]
ετσ̌όκεψεν η δείσα
[και έντανε ορμάνι͜α]
Σ’ εμάς καμίαν ’κι μερών’,
πάντα σκοτία πίσσα!

♫

Την πατρίδα μ’ ’κι ανασπάλλω,
ας σον κύρη μ’ θα μαθάνω
Για τα μέρι͜α μουν θα λέω,
άγουρος είμαι, ’κι κλαίω

Τα ραχ̌ία σ’ ’κι γελούνε
κι όλ’ αδά αναστορούνε
Τη πατρίδας τα χωρία
όλια εχάθανε/εκάγανε

Η καρδία μ’ πονεμένον
και πολλά τυραννιγμένον
Ντό να λέγω σε, πουλόπο μ’;
ετογράεψες το ψ̌όπο μ’

Τα ραχ̌ία σ’ ’κι γελούνε
κι όλ’ αδά αναστορούνε
Τη πατρίδας τα χωρία
όλια εχάθανε/εκάγανε

Πού είναι ατά τα μέρι͜α
με τα πράσινα τσ̌ιμένια,
τα καλύβι͜α σα ραχ̌ία
και τα χτήνια απέσ’ σ’ ορμία;

Τα ραχ̌ία σ’ ’κι γελούνε
κι όλ’ αδά αναστορούνε
Τη πατρίδας τα χωρία
όλια εχάθανε

Τα ραχ̌ία σ’ ’κι γελούνε
κι όλ’ αδά αναστορούνε
Τη πατρίδας τα χωρία
όλια εκάγανε