Ελάστα κι επορπάτεσα

Ελάστα κι επορπάτεσα
τα μέρι͜α ντ’ εγεννέθα
Οι νοικοκύρ’ οι Πόντιοι
σα στράτας πώς ευρέθαν;

♫

Ελάστα κι επορπάτεσα
τα μέρι͜α ντ’ εγεννέθα
Οι νοικοκύρ’ οι Πόντιοι
σα στράτας πώς ευρέθαν;

Εξέβαμε ση Σουμελά,
ψηλά απάν’ σα ραχ̌ία
Και -ν- είδαμε τα μέρι͜α μουν
κι ελύεν η καρδία μ’

Σην Παναΐαν έταξα,
σην Τραπεζούνταν έρθα
Σο φροντιστήριον καικά
ερρούξα κι εκοιμέθα

Σον ύπνο μ’ είδα όνερον
τη μάνα μ’ και τον κύρη μ’
Εχάρανε ντο έρθαμε
σ’ αούτο το ταξίδι

Ξεριζωμέν’, πουγαλεμέν’,
έφυγαμ’ ας σον Πόντον
Επέρανε τα μέρι͜α μουν
κι ερρούξαμε σον δρόμον

Όλον τον Πόντον είδαμε,
τα μοναστήρι͜α ελάστα
Ύστερα εκλώσταμ’ οξωπίσ’
απέσ’ σην Πόλ’ επλάστα

Είδαμε την Αγια-Σοφι͜άν
κι ελύγεν η καρδία μ’
Ατό έτον τ’ εμέτερον
ρωμαίικον εκκλησία

Θεέ μ’, εσύ αξίωσον
εκείνα τα λημέρι͜α
Να κλώσκουνταν, να έρχουνταν
σα ελληνικά/σ’ εμέτερα τα χ̌έρι͜α