Ελάστα κι επορπάτεσα

Ελάστα κι επορπάτεσα
τα μέρι͜α ντ’ εγεννέθα
Οι νοικοκύρ’ οι Πόντιοι
σα στράτας πώς επέμ’ναν;

♫

Ελάστα κι επορπάτεσα
τα μέρι͜α ντ’ εγεννέθα
Οι νοικοκύρ’ οι Πόντιοι
σα στράτας πώς επέμ’ναν;

Εξέβαμε ση Σουμελά,
ψηλά απάν’ σα ραχ̌ία
Και -ν- είδαμε τα μέρι͜α μουν
κι ελύεν η καρδία μ’

Σην Παναΐαν έταξα,
σην Τραπεζούνταν έρθα
Σο Φροντιστήριον καικά
ερρούξα κι εκοιμέθα

Σον ύπνο μ’ είδα όνερον
τη μάνα μ’ και τον κύρη μ’
Εχάρανε ντο έρθαμε
σ’ αούτο το ταξίδι

Ξεριζωμέν’, πουγαλεμέν’,
έφυγαμ’ ας σον Πόντον
Επέρανε τα μέρι͜α μουν
κι ερρούξαμε σον δρόμον

Κι άμον γεσίρι͜α τσάτσαλοι
έρθαμε σην Ελλάδαν
Και χάν’ η μάνα το παιδίν
και το παιδίν τη μάναν

Είχαν ομούτι͜α οι άχαροι
σ’ οσπίτι͜α τουν να πάνε
Εκεί που εγεννέθανε
να ρούζ’νε ν’ αποθάν’νε

Όλον τον Πόντον είδα ’τον/είδαμε,
τα μοναστήρι͜α ελάστα
Ύστερα εκλώσταμ’ οξωπίσ’
σην Πόλ’ απέσ’ επλάστα
Ύστερα εκλώστα οξωπίσ’
απέσ’ σην Πόλ’ επλάστα

Είδαμε την Άγια Σοφι͜άν
κι ελύεν η καρδία μ’
Ατό έτον τ’ εμέτερον
ρωμαίικον εκκλησίαν

Θεέ μ’, εσύ αξίωσον
εκείνα τα λημέρι͜α
Να κλώσκουνταν, να έρχουνταν
ση Ελλάδας/σα ελληνικά τα χ̌έρι͜α