Οι δύ’ πα, Στέλιο μ’, έζησαμ’

Οι δύ’ πα, Στέλιο μ’, έζησαμ’
τη πόλεμου την μπόραν
Εντάμαν για να τραγωδούμ’,
ατώρα έρθεν η ώρα

Έρκεντεν, Χρύσανθε, έφυγα
εγώ ας σα μαγαζία
Ο κόσμον εφουκρούτονε
σα δίσκους τη λαλία μ’

Στέλιο, τ’ εσόν η λαλία
σον κόσμον έτον θάμαν
Για τη ράτσαν τ’ εμέτερον
θα τραγωδούμ’ εντάμαν

Σεράντα χρόνια τραγωδείς
ση ράτσας το αλώνιν
Θάμαν αν έν’ η λαλία μ’,
εσύ ’σαι το αηδόνι!

’Τραγώδεσες για τη σεβτάν
τέρτι͜α, χαράν και πόνι͜α
Άμον τη λάλια σ’ ’κι θ’ ακούν
σε πεντακόσ̌ι͜α χρόνι͜α

Άμον τ’ εσόν πα, Χρύσανθε
’κι θ’ ακούνε λαλίαν
Γούλας αΐκα γεννίουν
σα χ̌ίλι͜α χρόνι͜α μίαν