Μάνα, τ’ εσά τα καλά

Μάνα, φέρτς ψ̌ήα σον κόσμον,
εσύ κουβαλείς τον πόνον
Το αίμαν τ’ εσόν παρμένον,
ση μωρί’ σ’ την ψ̌ην βαλμένον

Αχ! Τη βούκα σ’ χαλαλί͜εις
τα μωρά σ’ να μη κλαινί͜εις
Για το χατίρ’ τη μωρί’ σ’
τη ψ̌η σ’ δί’ς αν επορείς

Μάνα, τ’ εσά τα καλά
σον κόσμον απάν’ πολλά
Ατά ’κι αγοράουνταν
και πουθέν ’κι ζυγιάουνταν

Μάνα, ’ίνεσαι γεφύρ’,
εξέρτς είμες μουσαφίρ’
Ογρασ̌εύ’ς πάντα, μητέρα,
τη νύχταν ευτάς ημέραν

Μάνα, ’κι λες «ενεγκάστα,
τα μωρά μ’ εγκαλά̤στα»
Τη χαρά φέρτς σα μωρά σ’,
άμον άγγελος πετάς

Μάνα, τ’ εσά τα καλά
σον κόσμον απάν’ πολλά
Ατά ’κι αγοράουνταν
και πουθέν ’κι ζυγιάουνταν

Μάνα, αγαπάς αγνά,
σην πίκρα και σην χαράν
Πάντα είσαι ζηλευτέσσα,
άμον τον ήλον ζεστέσσα

Αχ! Εσύ νεγκάσ̌κεσαι,
ώραν ’κι αναπάεσαι
Μάνα, ’ίνεσαι θυσία
ους να εμπαίντς σα ταφία

Μάνα, τ’ εσά τα καλά
σον κόσμον απάν’ πολλά
Ατά ’κι αγοράουνταν
και πουθέν ’κι ζυγιάουνταν