Φιλότιμος εγώ ’γεννέθα

Φιλότιμος εγώ ’γεννέθα,
με τα έμορφα ευρέθα
Πάντα σην τσ̌όπα̤ μ’ το χ̌έρ’,
Πόντιος άμον αστέρ’

Πόντιος είμαι σ̌κιρρός,
η καρδία μ’ ουρανός
Μυρμηκόπον ’κι πατώ,
καν’νάν ’κ’ ευτάγω κακόν

Πόντιος άμον φεγγάρ’,
γιοσμάς είμαι παλληκάρ’
Εγώ καν’νάν ’κι χωρίζω,
σ’ οσπίτι μ’ φέρω κοιμίζω

Αχ! Ο κόσμος λέει ατο,
’κ’ επορούν να κρύφτ’ν’ ατο
Ας σο Θεόν ευλογημένος,
Πόντιος και προκομμένος