Εσύ κι εγώ

Ζελεύ’ σε ο μοθόπωρον,
ζελεύ’ σε ο χ̌ειμωγκόν -ι
Ατείν’ οι δύ’ πάν’ κι έρχουνταν,
εσύ πάντα τ’ εμόν -ι

Κρύον νερόν και κατενόν
η σεβντά σ’ ευωδία
Τ’ εμόν η εγάπη και τ’ εσόν
’κι θα γερὰ καμίαν

Ζελεύ’ σε και η άνοιξη,
ζελεύ’ το καλοκαίρι
Ατά πα πάνε κι έρχουνταν,
εσύ τ’ εμόν το ταίρι

Κρύον νερόν και κατενόν
η σεβντά σ’ ευωδία
Τ’ εμόν η εγάπη και τ’ εσόν
’κι θα γερὰ καμίαν

Ζελεύ’ σε ο ήλιον την αυγή,
ο φέγγον ση σκοτίαν
Τ’ εμόν, εσύ, ολημερίς
κι ολονυχτίς καρδίαν

Κρύον νερόν και κατενόν
η σεβντά σ’ ευωδία
Τ’ εμόν η εγάπη και τ’ εσόν
’κι θα γερὰ καμίαν