Το ταίρι μ’ τ’ ακριβόν

Έναν πουλίν κελαηδεί
σ’ έναν κλαδίν χωρίς φωλέαν
Κελαηδεί και μοιρολογά,
τον άνεμον παρακαλεί
«Φύσα ας σην ανατολήν,
να φέρτς το ταίρι μ’ τ’ ακριβόν»

Ένταμαν είχαμε φωλέαν
σε ολοπράσινον ραχ̌ίν
κι επέταναμε όλεν την μέραν
ας σ’ έναν σ’ άλλον το κλαδίν
Και εγέντονε τρανόν φουρτούναν
κι έγκεν εμέν σε άλλον τόπον
κι άλλον φωλέαν πώς να ’φτάγω,
χωρίς το ταίρι μ’ τ’ ακριβόν;

Έναν πουλίν κελαηδεί
σ’ έναν κλαδίν μοναχόν -ι
Σην ανατολήν κέσ’ τερεί,
αναστορεί κι αροθυμεί
τον τόπον που εγάπεσεν,
το ταίρ’ν’ αχτε που έχασεν

Άνεμε, ξαν παρακαλώ σε
φύσα ας σην ανατολήν!
Φύσα και φέρεν το πουλόπο μ’!
Φύσα, να γαληνεύ’ η ψη μ’

Εταγιάντσα τη φουρτούναν,
άντεξα τον ξεριζωμόν
Τη χωρισίαν πώς να αντέχω
ας σο ταίρι μ’ τ’ ακριβόν;