Σ’ ομμάτι͜α τερώ σε

Ας σον ήλιον έν’ καυτόν
η εγάπ’, πουλί μ’, τ’ εμόν
Θα φιλώ σε εγώ
ους να μερών’

Εγεννέθες για τ’ εμέν,
ανασάνω για τ’ εσέν
Μακριά εγώ απ’ εσέν
παραλαλώ
 
Η καρδία μ’ λύεται,
κλαίει και τυραννίεται
Όσο είμαι εγώ
ημ’σόν να ζω

Σ’ ομμάτι͜α τερώ σε,
λέω σε αγαπώ σε
Είσαι η χαρά σ’ εμόν την ψ̌ην
Σ’ ομμάτι͜α τερώ σε,
σο στόμαν φιλώ σε
Είσαι ο παράδεισον ση γην

Ας σον ήλιον έν’ καυτόν
η εγάπ’, πουλί μ’, τ’ εμόν
Θα φιλώ σε εγώ
ους να μερών’

Η ζωή μ’ έν’ εύκαιρον,
παλαλούμαι μαναχόν
Πώς ν’ αλλάζω τώρα,
Θεέ μ’, το ριζικό μ’;

’Κ’ εχωρεί σο νου τ’ εμόν,
πώς να σ’κώνω το σταυρόν;
Πώς η μοίρα ατώρα
φέρ’ το χωρισμόν;

Σ’ ομμάτι͜α τερώ σε,
λέω σε αγαπώ σε
Είσαι η χαρά σ’ εμόν την ψ̌ην
Σ’ ομμάτι͜α τερώ σε,
σο στόμαν φιλώ σε
Είσαι ο παράδεισον ση γην

Ας σον ήλιον έν’ καυτόν
η εγάπ’, πουλί μ’, τ’ εμόν
Θα φιλώ σε εγώ
ους να μερών’