Τη πατρίδας τα χωρία

Την πατρίδα μ’ ’κι ανασπάλω,
ας σον κύρη μ’ θα μαθάνω
Για τα μέρι͜α μουν θα λέω,
άγουρος είμαι, ’κι κλαίγω

Τα ραχ̌ία σ’ ’κι γελούνε
κι όλ’ αδά αναστορούνε
Τη πατρίδας τα χωρία
όλια εχάθανε/εκάγανε!

Η καρδία μ’ πονεμένον
και πολλά τυραννιγμένον
Ντό να λέγω σε, πουλόπο μ’;
ετογράεψες το ψ̌όπο μ’

Τα ραχ̌ία σ’ ’κι γελούνε
κι όλ’ αδά αναστορούνε
Τη πατρίδας τα χωρία
όλια εχάθανε/εκάγανε!

Πού είναι ατά τα μέρι͜α
με τα πράσινα τσ̌ιμένι͜α
Τα καλύβι͜α σα ραχ̌ία
και τα χτήνια απέσ’ σ’ ορμία

Τα ραχ̌ία σ’ ’κι γελούνε
κι όλ’ αδά αναστορούνε
Τη πατρίδας τα χωρία
όλια εχάθανε/εκάγανε!

Τα ραχ̌ία σ’ ’κι γελούνε
κι όλ’ αδά αναστορούνε
Τη πατρίδας τα χωρία
όλια εκάγανε!