Τον αετόν ’κι κλαίγ’ν’ ατον

Βαρύν η ώρα και τσ̌οτίν
τη αποχωρισίας
Πικρόν το νεκροφίλεμαν,
σ̌κίζ’ και ματών’ καρδίας

Καμίαν ’κι ανασπάλλομε
την ψ̌η σ’ και την καρδία σ’,
τα κόπι͜α¹ σ’ και τα έργατα σ’,
Πόζο, και την φιλία σ’

Εσέναν ’κι ανασπάλλ’νε σε
του Πόντου τα παιδία
Όσον ντο ζούμε, ζεις κι εσύ,
η μνήμη σ’ αιωνία!

♫

Ένας αητέντς επέταξεν,
επήεν σα ουράνια
Κι εφέκεν αδαπάν’ ση γη
χαροκαμέντσα μάνα

Τον αετόν ’κι κλαίγ’ν’ ατον
και νέ μοιρολογούνε
Με λύρας παίρ’ν’ ατον και πάν’,
την δόξαν ατ’ υμνούνε

Και τίναν ’κ’ εβοήθεσες
τερτλίν και πονεμένον;
Σην εφτωχ̌είαν πάντα, εσύ,
το χ̌έρι σ’ απλωμένον

Τον αετόν ’κι κλαίγ’ν’ ατον
και νέ μοιρολογούνε
Με λύρας παίρ’ν’ ατον και πάν’,
την δόξαν ατ’ υμνούνε

Λαφρύν το χώμαν ντο σ̌κεπάζ’,
ασλάνι μ’, το κορμόπο σ’
Κι ανάλαφρον σον ουρανόν
με τοι αγγέλτς το ψ̌όπο σ’

Τον αετόν ’κι κλαίγ’ν’ ατον
και νέ μοιρολογούνε
Με λύρας παίρ’ν’ ατον και πάν’,
την δόξαν ατ’ υμνούνε

Ατώρα που θ’ εχ̌αίρουσ’νε
παιδία και εγγόνια
έφυες αναχάπαρα
με τη ζωής τα πόνια

Τον αετόν ’κι κλαίγ’ν’ ατον
και νέ μοιρολογούνε
Με λύρας παίρ’ν’ ατον και πάν’,
την δόξαν ατ’ υμνούνε

♫

Εκεί ατώρα, αετέ,
θ’ ευρήκ’ς άλλον φωλέαν
Το Γώγον και τον Χρύσανθον,
τον κύρ’ σ’ και την παρέαν

Και όλτς π’ εδέβαν ενωρίς
τον Στέλιο Καζαντζίδη,
τον Ποικιλίδη το καρντάσ̌’,
τον Μπάμπην τον Χολίδην
και τον Θόδωρον Παυλίδην

Μνημόσυνο σα ψ̌όπα σουν
για τ’ όλτς εσουν θα ευτάμε
Και θ’ ανταμούμες ούλ’ εκεί
σον Πόντον όντες πάμε

♫

Τον αετόν ’κι κλαίγ’ν’ ατον
και νέ μοιρολογούνε
Με λύρας παίρ’ν’ ατον και πάν’,
την δόξαν ατ’ υμνούνε