Ετράνυνα ορφανός

Μάναν, πατέραν ’κ’ εγνώρτσα
ετράνυνα ορφανός
Κανέναν σον κόσμον ’κ’ έχω,
τυρα̤ννίγουμαι εφτωχός

Έρημος και πονεμένος
κι ας σο κλάμαν φουρκιγμένος
Και -ν- εκόπαν τα φτερά μ’,
το καρδόπο μ’ έχ̌’ γεράν

Πάντα αραεύ’ ατ’ς-ε,
σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατ’ς-ε
Γνεφίζω, ’κ’ ελέπ’ ατ’ς-ε,
κάθουμαι και κλαίγ’ ατ’ς-ε

Λύουμαι άμον κερίν,
’κ’ έχω άλλο υπομονήν
Τον Θεόν παρακαλώ
σ’ εμόν τ’ ανθρώπ’ς να πάω

Αέτσ’ έν’ αδά σον κόσμον,
άλλ’ γελούν και άλλ’ πονούν
Αν ’κ’ έ͜εις άνθρωπον τ’ εσόν
κανείς ’κ’ ευτάει σε καλόν

Εμέν κανείς ’κι ορωτούνε
κι ας σα πόνι͜α μ’ ’κ’ εγροικούνε
Αέτσ’ περάν’νε τα χρόνι͜α
με τα βάσανα και πόνι͜α