Σα μαύρα

Ας σα δά̤κρα̤ φουρκίεται
σα μαύρα φορεμέντσα
Η αγάπη σ’ έρ’ται, πουλί μ’,
τσ̌ιτσ̌έκια φορτωμέντσα

Σούκ’, γιαβρόπο μ’, ας σο χώμαν
τ’ οσπιτόπο σ’ έν’ κρύον
κι άνοιξον με τ’ εγκαλιόπο σ’
και χούλιωσον με ολίγον

Να σ’κούμαι, γιαβρί μ’, ’κ’ επορώ
’πάγωσεν η καρδία μ’
Τ’ οσπίτ’ χωρίς παράθυρα,
η πόρτα ’κ’ έχ̌’ κλειδία

Το κορμί μ’ ποίσον α’ τισ̌έκ’
κι άμα κρυώντς ακόμαν
Βάλεν τα χ̌έρι͜α σ’ μαξιλάρ’
μη κείσαι απάν’ σο χώμαν