Αούτο τ’ εσόν η σεβτά

Αούτο τ’ εσόν η σεβτι͜ά
πουλί μ’, θα θανατών’ με
Ο Θεόν πα να κατηβαίν’,
’κ’ επορεί να γλυτών’ με

Αούτο τ’ εσόν η σεβτι͜ά
εμέναν τυρι͜αννίζει,
Η καρδία μ’, τσούνας κουτάβ’,
καίεται και βρουλίζει
 
Απόψ’, πουλί μ’, αιχτρίασεν,
θ’ ευτάει παγωσίας
έλα ’μπα σ’ εγκαλιόπο μου, 
ας χουλένω τα ψ̌ήα σ’

Έλα ’μπα σ’ εγκαλιόπο μου, 
εγκάλι͜α σ’ αναστέν’ με,
Τ’ έμορφα τ’ ομματόπα σου, 
εμέν, πουλί μ’, μαεύ’νε

Ντ’ εποίκα σε, γιαβρόπο μου,
λιβώντς κι απολιβώνεις;
[Και -ν-] Αρ’ μετ’ ατό το φέρσιμο σ’, 
την καρδι͜ά μ’ φαρμακώνεις

Ντ’ εποίκα σε, γιαβρόπο μου,
και συνταυλί͜εις και καί͜εις με;
Εσύ, ντο ψ̌ήν θα παραδί͜εις;
’Κι λες να γουρταρεύ’ς με!