Ξεριζωμού σκοτία

Μάνα σύρ’ τη μαναχ̌ίαν
και σο τσ̌όλ’ την ξενιτείαν
Κι αναμέν’ ας σον Θεόν
χαράν να ελέπ’ μίαν

Ξεριζωμού σκοτία,
μαύρεσσα αροθυμία
Τη θάλασσας μουράτι͜α,
παραδεισί’ πουλία

Τα παιδία τ’ς εχάσεν,
τον άντραν ατ’ς αναμέν’
Έναν όνερον ελέπ’,
σην εγκάλιαν ατ’ να εμπαίν’

Ξεριζωμού σκοτία,
μαύρεσσα αροθυμία
Τη θάλασσας μουράτι͜α,
παραδεισί’ πουλία

Κι αν εδέβανε τα χρόνι͜α
’κι λαρούντανε τα πόνι͜α
Κι όντες θέρος ανταμών’
σο καρδόπον ατ’ς σύρ’ χ̌ι͜όνι͜α

Ξεριζωμού σκοτία,
μαύρεσσα αροθυμία
Τη θάλασσας μουράτι͜α,
παραδεισί’ πουλία