Σ’ ανάσμα σ’ κατακαίουμαι

Μετ’ εσέναν που κείται κα’
και τ’ ανάσμα σ’ π’ εξέρει
η καρδία τ’ μαεύκεται,
λαρωμονήν ’κι παίρει

Σ’ ανάσμα σ’ κατακαίουμαι
και σο τέρεμα σ’ χάμαι
Σ’ εγκαλιόπο σ’ θ’ ευρίουμαι,
όποιος ψαλαφά με

Σο μέρωμαν παρακαλεί
να βραδύν’ αλλομίαν
Σ’ εγκαλιόπο σ’ να έρ’ται κονεύ’
και παίρ’ παρηγορίαν

Σ’ ανάσμα σ’ κατακαίουμαι
και σο τέρεμα σ’ χάμαι
Σ’ εγκαλιόπο σ’ θ’ ευρίουμαι,
όποιος ψαλαφά με

Το καρδόπο μ’ άμον ραχ̌ίν
ντο καπατεύ’ η δείσα
Τα κάλλι͜α σ’ και τ’ εμορφά̤δα σ’
σ’ εγκαλιόπο μ’ να ’κείσαν

Σ’ ανάσμα σ’ κατακαίουμαι
και σο τέρεμα σ’ χάμαι
Σ’ εγκαλιόπο σ’ θ’ ευρίουμαι,
όποιος ψαλαφά με