Με όνειρα επάντρεψα

Με όνειρα επάντρεψα,
εδούλεψα κι εγούρεψα
Έρ’ταν περάν’νε τα χρόνι͜α,
σην καρδία μ’ βάλλ’νε πόνι͜α

Έχ’ ατο κρυφόν μαράζ’,
μωρόν θέλω, η ψ̌η μ’ βράζ’
Δίγω όλεν την παρά μ’
Ποίος να δί’ με χαράν;

Θεέ μ’, Χριστέ μ’, και Παναΐα μ’,
σ’ εσάς κρεμάεται η ελπίδα μ’
Σ’ εσάς εποίκα εγώ τάμαν,
ούλ’ εντάμαν ποίστεν θάμαν

«Πατέρα» εμέν κανείς ’κι λέει,
η ψ̌η μ’ έρ’ται πάει να εβγαίν’
Έρθα και -ν- εγέρασα,
τα πόνι͜α μ’ ’κ’ ελάρωσα

Εμπαίνω, εβγαίνω σα γιατρεία,
δίν’νε με παρηγορίαν
Οι γιατροί ’ξετάζ’νε με,
φάρμακα ποτίζ’νε με

Θεέ μ’, Χριστέ μ’, και Παναΐα μ’,
σ’ εσάς κρεμάεται η ελπίδα μ’
Σ’ εσάς εποίκα εγώ τάμαν,
ούλ’ εντάμαν ποίστεν θάμαν

Εγώ εποίκα πρακτικά,
πουθέν ’κ’ ευρήκω γιατρειάν
Αχ! να εποίν’να εγώ μωρόν,
τον πόνο μ’ για να λαρών’

Εσάς λέγ’ α’ φανερά·
ζελεύω τη χώρας τα μωρά
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατα,
φιλώ κι αγκαλιάζ’ ατα

Θεέ μ’, Χριστέ μ’, και Παναΐα μ’,
σ’ εσάς κρεμάεται η ελπίδα μ’
Σ’ εσάς εποίκα εγώ τάμαν,
ούλ’ εντάμαν ποίστεν θάμαν