Η Σάντα η περήφανος

Η Σάντα η περήφανος,
η δεισοποτισμέντσα,
οπίσ’ ας σην Γαλίαναν
μοιρολογά και έρ’ται
Εντάμωσαν την Όλασσαν
ση Τρίχας το γεφύρι,
επέρνιξανε το ποτάμ’
και με τοι άλλτς ενώθαν
Εσ’κώθεν θρήνος και κλαυθμός
την ώραν ντ’ ενταμώθαν
Τα δέντρα εχαμήλωσαν
κι εντούναν τα κλαδία,
τα πέτρας ενεστέναζαν
κι έκλαιγαν τα ποτάμι͜α
Κι η Σουμελά, κι ο Βαζελώντς,
κι ο Περιστερεώτας
πάγ’ν εμπροστά και ευλογούν,
πάγ’ν αποπίσ’ και κλαίγ’νε
Κλαίγ’νε τα τόπ’ς π’ επέθαναν,
τ’ ανθρώπ’ς π’ εμαυροζήν’ναν
Έφτασαν απάν’ σο Τουμπίν,
η θάλασσα εφάνθεν
Ας σο Τουμπίν ως το Γεφύρ’
ο τόπον εγομώθεν
σταυρά και εξαπτέρυγα
χρυσά και ασημένια
Και ’κ’ έσανε μόνον χρυσά,
έσανε και ξυλένια!
Μαύρα άμον τη θανατί’,
τρανά άμον τη Χάρου
Αντικρύζει ατ’ς η θάλασσα,
κι ανατριχι͜άζ’ το κύμαν
Αφροί πίσσα εγέντανε
και το νερόν κατράμι
Εσ̌κέπασανε το γιαλόν
σαντάλια και καράβι͜α,
τα λαλλάτσ̌ι͜α τ’ ακρογιαλί’
και τη γιαλού τα πέτρας
ούλια ανθρώπ’ εγέντανε
κι εκχ̌ύγαν  σην Δαφνούνταν
Εκχ̌ύγαν σον Αε-Γοργόρ’
και σην Αε-Μαρίναν
και κι άλλο πλάν σην ’Παπαντήν
και σο παλιόν τον Μώλον
Η θάλασσα σ’ Εξώτειχα
άλλα κουνίζ’ καράβι͜α
Άλλα σαντάλια έραξαν
σ’ έρημον το γιαλόν ατ’ς
και το φαρδύν και το πλατύν
εείνο περιγιάλι
’κ’ εφαίνουτον ας σοι ανθρώπ’ς,
π’ εξέβαν ας σα βίας
Εκεί άραξεν το Σινάπ’,
τοι καραβιών η μάνα
Εκεί άραξεν το Σαμψόν
το θαλασσοδαρμένον
Έμπρι͜α έχ̌’ την Αμάσειαν
κι οπίσ’ έρ’ται η Μπάφρα
με τ’ ούλια τα αρχοντικά
τη κάμπου τα χωρία
Η Ορτού, η παντέμορφη
η χρυσονοικοκύρα
Η Ούνγια το θαλασσοπούλ’,
η Ούνγια η μικρέσσα
Η Κερασούντα η χλοερή,
η λεφτοκαρομάνα
Η Τρίπολη που στέκ’ ψηλά,
τη θάλασσας αφέντρι͜α
Η Ελεβή, το ήσυχον
μικρόν θαλασσοχώρι
Τα Πλάτανα με το τρανόν
και ξακουστόν λιμάνι
Ούλια ατά τ’ ατίμετα,
τ’ άξια χρυσοπούλια,
άμον κορώνας ντ’ έδεξεν
ο λίβας κι η φουρτούνα
έφυγαν, έρθαν, ’κάτσανε
σ’ Εξώτειχα σην στράταν
Σην στράταν τη Καστρόπορτας,
ντο σύρ’ κι εμπαίν’ σον Κάστρεν