Από Θεού ξαν έρχεψαν

Από Θεού ξαν έρχεψαν
να κρούγ’νε τα καμπάνας
χωρίς δεσπότ’ διαταγήν
και διάκου συνεργίαν
Καμπάνας μικρά και τρανά
κρούγ’νε δοξολογίαν
Το έναν κρούει και τραγωδεί,
το άλλο κρούει και κλαίει
κι ας σ’ όλων το τρανύτερον
βαρυαναστενάζει
ντου ’κ’ έχ̌’ ανθρώπ’ς ν’ ακούγ’ν’ ατο,
ποπάν ν’ ευτάει μετάνοιας
Χρόνια έρθαν κι επέρασαν,
καιροί έρθαν και πάγ’νε
και η καμπάνα το τρανόν,
αναμέν’ δίχως γλώσσαν
Εμπαίν’ αέρας και βοά,
άνεμος και μουγκρίζει
Εμπαίν’νε ευχάς και τραγωδεί,
’μπαίν’νε κατάρας, κλαίει
Εμπαίν’νε και τ’ ορώματα
τ’ ημέρας και τη νύχτας
και κρούει, και κλαίει, και τραγωδεί,
και θλίφκεται ο κόσμον!