Ένας γέρος και ένας γραία

Ένας γέρος κι ένας γραία¹
εθυμέθαν τα παλιά
-Μαρία, θυμάσαι εμέν
ασ’ τ’ εγάπανα εσέν
κι ας σ’ οσπίτ’ν εσουν οξ̌ωκά
πάντα έλεγαμε μυστικά;

-Γιάννε, εδέβεν η ηλικία
θα ανασπάλλτς και τα κοκκία
Απέσ’ ι-σ’, γιάμ’ έ͜εις ακόμαν
τη σεβντάν το παλαιόν;
Τα ποδάρι͜α σ’ ’κι κρατούνε,
το τουμπάρ’ θέλτς να εβγώντς;

-Γιάννε, πόσο χρόνων είσαι;
-Μαρία, είμαι ογδόντα
Καλά λέει ατο ο κόσμος
η καρδία ’κι γερά
-Ας σα μὲσα άν’ ’κι σ’κούσαι
σ’ εμέν κιάν’ θέλτς να ξαμούσαι

Γιάννε, εγώ θέλω έναν αντράν
κι όχι εσέν τον γοτσ̌αμάνον!
’α φάζω σε ή ’α φά͜εις με
ντ’ επέμ’νανε τα φασούλα̤;
κι εσύ ατώρα ’κ’ επορείς
σο στόμαν δόντα̤ ’κ’ επέμ’ναν

Εγώ είμαι ακόμα νέισσα,
τα ενενήντα ’κ’ έκλεισα
Η καρδία μ’ χ̌αίρεται
ασ’ τ’ ακούγω αΐκα λόγια
Εμείς είμες συγενοί
έχομε κι όμορφα πόγια