Τα φύλλα είν’ πετούμενα

Ξένος εγώ, ξέντσα κι εσύ
και τα ραχ̌ία ξένα
και το νερόν ντο πίνομε
εείνο πα έν’ ξένον

Έλα, κόρ’, ας φιλιάσκουμες
πριν βρέχ̌’ και πριν χ̌ιονίζει
Πριν γομωθεί¹ τ’ αυλάκ’ νερόν
τα κοτσορρύμι͜α χ̌ι͜όνι͜α

Έλα, κόρ’, ας/πουλί μ’ φιλιάσκουμες
αφκά σο λεφτοκάριν
Το λεφτοκάρ’ ’κι λέει͜ ατο
κι η γη ’κι ομολογά ’το

Ξένε μ’, και ντό να λέγω σε
και πώς να ’φχαριστώ σε;
Η καρδι͜ά μ’ θέλ’ και ψαλαφά
κι εγώ στέκω τερώ σε

Τα φύλλα είν’ πετούμενα,
πετούν κι ατό πάν’ λέγ’νε
Παίρει͜ ατα ο αγράνεμον
και πάνε καλατσ̌εύ’νε