Χρόνια υποφέρω

Πέει με πού να πάω
και ντό να ευτάω
ν’ ανασπάλλω αούτα τα βάσανα;
Σα δρόμα̤ γυρίζω
και πάντα νουνίζω
τη ζωήν πώς θ’ εβγάλλω πέραν

Τρανόν απελπισίαν
σαρεύ’ την καρδία μ’
άμον Λίβας ντο καίει τα σπαρτά
Χρόνια υποφέρω,
ση ζωή μ’ ’κ’ εξέρω
μίαν να είδα έναν χαράν

Πότε θ’ έρ’ται η μέρα
να φεύω άμον αέρας
να πετώ και πάω -βάι- ψηλά;
Θα ’λέπω εκεί ντ’ ευτάνε,
καλλίον αν περάν’νε
και να στείλω οπίσ’ έναν χαπάρ’