Τη πατέρα η ευχ̌ή

-Παιδί μ’, τρανύντς και ακόμαν
αγνόν έν’ η καρδία σ’
Ατός ο κόσμον, γιαβρόπο μ’,
κρύφτ’ πόνι͜α και κακίας

Τ’ εμόν τ’ ευχ̌ήν πάντα να έ͜εις,
εσέν να καμαρώνω
Πίκρας να μη ευρήκ’νε σε,
να μη εγνωρί͜εις τον πόνον

-Πατέρα, εσύ ατά ντο λες
ση καρδία μ’ θα βάλω
Εξέρω τ’ εσόν η εγάπ’
για τ’ εμέν έν’ μεγάλον

Όσον τρανύνω κι όσον ζω
σο λόγο σ’ ’πάν’ θα πάγω
Εσέν σαεύω κι αγαπώ
κι ήνταν λες θα ευτάγω

Τη πατέρα την ευχ̌ήν
ήντζαν έχ̌’ σην ψ̌ην ατ’
όλα θα έν’¹ χαρεμένα
απέσ’ ση ζωήν ατ’

-Τον κόσμον όλεν ν’ αγαπάς,
κακόν μ’ ευτάς καμίαν
Τοι συγγενούς όλτς να σαεύ’ς
να έ͜εις καθαρόν καρδίαν

Έναν ημέραν εγώ εμπορεί
ας ση ζωήν να φεύω
Θέλω καμίαν να μη ανασπάλτς
ατά σ’ εσέν ντο λέγω

-Πατέρα, σ’ ατό τη ζωή
’κ’ έχω κανείναν άλλον
Κι ατά ντ’ ευτάς για τ’ εμέν
καμίαν ’κι ανασπάλλω

Για τα μουράτι͜α μ’, για τ’ εμέν
εσύ να μη φογάσαι
Το λόγο μ’ δίγω το παιδί σ’
να καμαρώντς θα ευτά’ σε

Τη πατέρα την ευχ̌ήν
ήντζαν έχ̌’ σην ψ̌ην ατ’
όλα θα έν’¹ χαρεμένα
απέσ’ ση ζωήν ατ’

Τη πατέρα την ευχ̌ήν
ήντζαν έχ̌’ σην ψ̌ην ατ’
όλα θα έν’¹ χαρεμένα
απέσ’ ση ζωήν ατ’