.
.
Πόντιος εγεννέθα, Πόντιος θ’ αποθάνω

Πουλία σον άνεμον

Πουλία σον άνεμον
fullscreen
Έρθες αργώς ση ζωή μ’
και εμάεψες την ψ̌η μ’
Συ έμορφεσσα, εγώ πα κύρτς,
με παιδία, οικοκύρτς

Η σεβντά μουν έν’ κρυφόν
και το φόβον ανταμών’
Είμες άμον δυο πουλία
μαναχά σον άνεμον
Η σεβντά μουν έν’ κρυφόν
και το φόβον ανταμών’
Ας σο οι δύ’ ατό ντ’ ευτάμε
έν’ πολλά παράνομον

Γιατί ’κ’ εγνώρτσα εγώ εσέν
ση ζωή μ’ κι άλλο σιφτέν;
Ατώρα εσέβες ση καρδι͜ά μ’
και παλαλούμαι ας ση σεβντάν

Η σεβντά μουν έν’ κρυφόν
και το φόβον ανταμών’
Είμες άμον δυο πουλία
μαναχά σον άνεμον
Η σεβντά μουν έν’ κρυφόν
και το φόβον ανταμών’
ας σο οι δύ’ ατό ντ’ ευτάμε
έν’ πολλά παράνομον

Οι δύ’ πα βασανίουμες
κρυφά π’ αγαπίουμες
Όσον θα πάει θα ζούμε αέτσ’
και ’κι θα χωρίουμες

Η σεβντά μουν έν’ κρυφόν
και το φόβον ανταμών’
Είμες άμον δυό πουλία
μαναχά σον άνεμον
Η σεβντά μουν έν’ κρυφόν
και το φόβον ανταμών’
ας σο οι δύ’ ατό ντ’ ευτάμε
έν’ πολλά παράνομον

Τ’ οσπίτ’ τ’ εμόν αγαπώ,
να χαλάνω ’κ’ επορώ
Ὰμα η σεβντά μουν έν’ τρανόν
και χωρίς εσέν ’κι ζω

Η σεβντά μουν έν’ κρυφόν
και το φόβον ανταμών’
Είμες άμον δυο πουλία
μαναχά σον άνεμον
Η σεβντά μουν έν’ κρυφόν
και το φόβον ανταμών’
ας σο οι δύ’ ατό ντ’ ευτάμε
έν’ πολλά παράνομον
ΚείμενοΕπεξήγησηΕτυμ. ΡίζαΠροέλευση
αγαπίουμεςαγαπιόμαστε
αέτσ’έτσι
ὰμααλλά ama/ammā
άμονσαν, όπως, καθώς ἅμα
ανταμών’φέρνει σε επαφή, συνδέει, συναρμόζει, συναντάει
αργώςαργά
ας σοαπ’ το ασό σο (από το)
ατώρατώρα
βασανίουμεςβασανιζόμαστε
δύ’δύο
εγνώρτσαγνώρισα
είμεςείμαστε
εμάεψεςμάγεψες
εμόνδικός/ή/ό μου ἐμοῦ
έμορφεσσαόμορφη
έν’είναι
επορώμπορώ
έρθεςήρθες
εσέβεςμπήκες
ευτάμεκάνουμε, φτιάχνουμε εὐθειάζω
’κ’δεν οὐκί<οὐχί
’κιδεν οὐκί<οὐχί
κύρτςκύρης, πατέρας
μαναχάμόνα, μονάχα
μουνμας
οικοκύρτςοικοκύρης
οσπίτ’σπίτι hospitium<hospes
παπάλι, επίσης, ακόμα
παιδίαπαιδιά
παλαλούμαιτρελαίνομαι
πολλά(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
σεβντάαγάπη, έρωτας sevda/sevdā
σεβντάναγάπη, έρωτα sevda/sevdā
σιφτένπρώτα, αρχικά siftah/istiftāḥ
χαλάνωχαλάω, καταστρέφω
χωρίουμεςχωριζόμαστε, χωρίζουμε
ψ̌ηψυχή
ΚείμενοΕπεξήγησηΕτυμ. ΡίζαΠροέλ.
αγαπίουμεςαγαπιόμαστε
αέτσ’έτσι
ὰμααλλά ama/ammā
άμονσαν, όπως, καθώς ἅμα
ανταμών’φέρνει σε επαφή, συνδέει, συναρμόζει, συναντάει
αργώςαργά
ας σοαπ’ το ασό σο (από το)
ατώρατώρα
βασανίουμεςβασανιζόμαστε
δύ’δύο
εγνώρτσαγνώρισα
είμεςείμαστε
εμάεψεςμάγεψες
εμόνδικός/ή/ό μου ἐμοῦ
έμορφεσσαόμορφη
έν’είναι
επορώμπορώ
έρθεςήρθες
εσέβεςμπήκες
ευτάμεκάνουμε, φτιάχνουμε εὐθειάζω
’κ’δεν οὐκί<οὐχί
’κιδεν οὐκί<οὐχί
κύρτςκύρης, πατέρας
μαναχάμόνα, μονάχα
μουνμας
οικοκύρτςοικοκύρης
οσπίτ’σπίτι hospitium<hospes
παπάλι, επίσης, ακόμα
παιδίαπαιδιά
παλαλούμαιτρελαίνομαι
πολλά(επίθ.) πολλά, (επίρρ.) πολύ
σεβντάαγάπη, έρωτας sevda/sevdā
σεβντάναγάπη, έρωτα sevda/sevdā
σιφτένπρώτα, αρχικά siftah/istiftāḥ
χαλάνωχαλάω, καταστρέφω
χωρίουμεςχωριζόμαστε, χωρίζουμε
ψ̌ηψυχή
Πουλία σον άνεμον

Ποντιακός Στίχος - Pontian Lyrics 2025

Επικοινωνία: infoDUMMY@pontianlyrics.gr

Με την ευγενική χορηγία φιλοξενίας της IpHost