Σίτι͜α πορπατείς ομάλια

Από γαρσ̌ί ντ’ ενεμείνες;
σ’ αχάντι͜α εκάθουσ’νε!
Ας σου έρθες κι επεντρόπ’σες
τ’ εμόν τ’ έσ̌’ εγένουσ’νε⇋

Σίτι͜α πορπατείς ομάλι͜α,
πουλί μ’, συμποδίεσαι
κι αδαπέσ’ και σ’ εγκαλιόπο μ’
χαμάν πώς ευρίεσαι!

Ας σ’ απέρνιγα έχ̌’ κι έρθες,
ξεροβέ͜εις χαπάρ’ να δί’ς
Κλίσκουμαι φιλώ σε μίαν,
κλώσ̌κεσαι σεΐρ’ τερείς⇋

Σίτι͜α πορπατείς ομάλι͜α,
πουλί μ’, συμποδίεσαι
κι αδαπέσ’ και σ’ εγκαλιόπο μ’
χαμάν πώς ευρίεσαι!

Σην καρδία μ’ εύρες τόπον,
πόσον γλυκύν η πελι͜ά!
Κι άμον ντ’ έρθες επιδέβες,
ντ’ ατσ̌αΐπ’κον η σεβντι͜ά!⇋

Σίτι͜α πορπατείς ομάλι͜α,
πουλί μ’, συμποδίεσαι
κι αδαπέσ’ και σ’ εγκαλιόπο μ’
χαμάν πώς ευρίεσαι!

Τ’ εμόν οι φίλ’ κι οι συγγενοί
ατείν’ άλλο ’κι ζούνε
σο υστερνόν ζωήν ατουν
άτσ̌απα τραγωδούνε;

Άτσ̌απα ευτάγ’νε μουχαπέτ’
κι από ψηλά τερούνε;
Ελέπ’νε και χ̌αίρουνταν,
εμάς αναστορούνε;

Άτσ̌απα παίζ’νε κεμεντζ̌έν
και κρούγ’νε τα ταούλια;
Σ’κούνταν χορεύ’νε απάν’ σο κέφ’
σβήν’νε τα τέρτι͜α ούλια;

Άτσ̌απα ευτάγ’νε παρακάθ’,
άτσ̌απα γονουσεύ’νε;
Άτσ̌απα λένε και γελούν,
άτσ̌απα λέν’ και κλαίγ’νε;