Ο Πορφύρης

Νασάν την μάνα που γεννά
τα τράντα χρόνι͜α μίαν
Ευτάει υιόν Τραντέλλενα
και νύφεν γαλαφόρα

Κανείς υιόν ’κ’ εγέννεσεν,
κανείς υιόν ’κ’ εποίκεν
Καλόγρια γιον εγέννεσεν
απάνου σον Πορφύρην
-Ατόναν πώς θα λέγομε,
ατόν πώς θα καλούμε;
-Ατόν Πορφύρην πέτε͜ ατον,
ατόν Πορφύρη καλέστεν

Μαθάνει͜ ατο ο βασιλιάς
ο πολυχρονεμένον
-Απόθεν έν’ ο Πόρφυρας
εμέν που ’κι φογάται;
Απάν’ ατ’ έχω πόλεμον,
έχω απάν’ ατ’ σεφέριν

Εγνέφιξεν και ο Πόρφυρας
ας το γλυκόν τον ύπνον
-Παρακαλώ σε, σερασκέρ’,
Θεού παρακαλίας

Σ’ όλια τα κάστρα φέρο με -ν
δεμένον και φλιμμένον
και ση Κωνσταντινούπολην
λυτόν και χαρεμένον
Εκεί κόρασ̌ον αγαπώ
ελέπ’ και περιπαίζ’ με

Σ’ όλια τα κάστρα φέρν’ ατον,
τα δάκρυ͜α τ’ ’κ’ εκατήβαν
και ση Κωνσταντινούπολην
τα δάκρυ͜α τ’ εκατήβαν
Τα δάκρυ͜α ντ’ εκατήβαιναν
εσέπ’σαν το μετάξι
Βασιλοπούλα ελάλεσεν
από ψηλόν παλάτι

Έσειξεν τα ποδάρι͜α του,
εσείγαν τα λωρία
Έσειξεν και τ’ ωμίτσ̌ι͜α του,
εσείαν τα ραχ̌ία
Έσειξεν τα βραχ̌ιόνας ατ’,
εκόπαν τ’ αλυσίδι͜α

Ας τ’ αλυσιδοκόμματα
έναν σο χ̌έρ’ επέρεν
Χ̌ίλιους απ’ έμπρα̤ τ’ σκότωσεν
και μύριους από πίσω

Εννιά καντάρι͜α ’φόρτωσεν 
ωτία και μυτία
και στείλει͜ ατα τον βασιλιά
μεγάλον αρμαγάδιν