Όντες ακούς το λαλόπο μ’

Όντες ακούς το λαλόπο μ’,
αρνόπο μ’/πουλόπο μ’, πώς κοιμάσαι;
’Κι λες «γεργάνι μ’, άκλερον
από ’πάν’ ι-μ’ να χάσαι»;

Εγώ για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
τυρα̤ννίζω το καρδόπο μ’
Εγώ για τ’ εσέν και μόνον
σύρω τη σεβντάς τον πόνον

Πού είσαι και ’κι φαίνεσαι;
πού κείσαι και κοιμάσαι;
Ατσ̌άπ’ απέσ’ σον ύπνο σου
εμένα ’κι θυμάσαι;

Τυρα̤ννίγουμαι και κλαίγω
και καν’νάν τιδέν ’κι λέγω
Σ’ έναν έμορφον κορτσόπον
τα παράπονα μ’ θα λέγω

Σην πόρτα σ’ πάω κι έρχουμαι,
ευρήκ’ α’ κλειδωμένον
Έναν πρωίν θα ’βρήκ’νε με,
αρνί μ’/πουλί μ’, αποθαμένον

Εγώ για τ’ εσέν και μόνον
σύρω τη σεβντάς τον πόνον
Το κιφάλι μ’ σο μαξιλάρ’,
ο νους ι-μ’ έν’ σο δρόμον

Εγώ όντας/όντες εγάπανα,
εσύ γιατί ’κ’ εθέλ’νες;
Εγώ εποίν’να παλαλά,
εσύ σεΐρ’ ετέρ’νες

Εγώ για τ’ εσέν, πουλόπο μ’,
τυρα̤ννίζω το καρδόπο μ’
Εγώ για τ’ εσέν και μόνον
σύρω τη σεβντάς τον πόνον