Αΐκον έν’ τ’ ιδίωμα μ’

Εσ̌κέμυναν τ’ ολόερα σ’,
αρ’ έγρυναν τ’ αυλία σ’
Άλλο ’κ’ έκ’σα την καλατσ̌ή σ’,
πουλόπο μ’, τη λαλία σ’

Τερέστε͜ ατεν την έμορφον,
τερέστεν το πιτσ̌ίμ’ν ατ’ς
Άτσ̌απα ποίον παλληκάρ’
θα κείται απέσ’ σην ψ̌ην ατ’ς;

Π’ επέθαναν εγλύτωσαν,
που ζουν πα θ’ αποθάν’νε
Αδά σον κόσμον απάν’ κέσ’
του κάκου είν’ ντ’ ευτάνε