Σο καλύβι σ’ ολόερα

Σο καλύβι σ’ ολόερα
σ̌υρίζω, τραγωδώ σε
Άμον ανοιξεζ’νόν πουλίν
πάντα θα κελαηδώ σε

Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσ̌κεται -ν- αλήτης
Πόσα φοράς εμόνασες
εμέν, πουλί μ’, σ’ οσπίτι σ’;

Αν έξερες, τρυγόνα μου,
και τ’ εμόν την καρδίαν
Ας σ’ εγκαλιόπο σ’ απέσ’ κέσ’
’κ’ εβγάλλ’νες με καμίαν

Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσ̌κεται -ν- αλήτης
Πόσα φοράς εμόνασες
εμέν, πουλί μ’, σ’ οσπίτι σ’;

Απέσ’ σην ταπακέρα μου,
πουλόπο μ’, να εχώρ’νες
Τα γιορτινά τα λώματα σ’
καθημερ’νά να εφόρ’νες

Ο καημένον ο σπουργίτης
πάντα λάσ̌κεται -ν- αλήτης
Πόσα φοράς εμόνασες
εμέν, πουλί μ’, σ’ οσπίτι σ’;