Η Χαρά

Το κορίτσ’, καλόν κορίτσ’,
η μάνα τ’ς ’κι αντρίζ’ α̤το
Ψαλαφώ, ’κι δί’ μ’ ατο
κλέφτ’ α’, ’κι νοΐζ’ α̤το

♫

Ατά τ’ ομμάτι͜α σ’ που ελέπ’
κι ατό τ’ άσπρον τη γούλα σ’
Ας σην καρδι͜άν ατ’ εβγαίν’νε
σεράντα λογιών βρούλας

♫

Έναν έν’ τ’ αρνόπο μου,
τ’ έσ̌’ν εθε ’κ’ ευρίεται
Τ’ ομμάτι͜α μ’ ελέπ’ν’ ατεν,
το καρδόπο μ’ λύεται

♫

Ντό να ’φτάω την παράν;
Εγώ έχω την Χαρά μ’!
Το μικρόν το στερνοκλάδι μ’,
το κρασίν και το ελάδι μ’

Ντό να ’φτάω τη σεβντάν;
Εγώ έχω την Χαράν!
Να φιλώ, να τσιρμουλίζω
και την ψ̌η μ’ χαρεντερίζω

Ντό να ’φτάω τον ήλιον;
Έχω το γιαβρί μ’ τ’ εμόν!
Με τον φέγγον θα δουλεύω
και -ν- ατό θα λαλαχ̌εύω