Θυμάσαι

Κα’ έλα και -ν- όλιον τ’ ορμίν,
τη στράταν  μη σ̌ασ̌εύ’ς -ι
Ωρι͜άσον παίρ’νε μας χαπέρ’,
λίγον το νου σ’ ας έ͜εις -ι

Ν’ αηλί εμέν τον ορφανόν,
ν’ αηλί εμέν τον μαύρον
Εσ’κώθανε ψεσ’νά γαρκά
να κρού’ν εμέν τον ταύρον

Θυμάσαι όντες επέγ’ναμε
εντάμαν σα χορτάρι͜α;
Κάθαν ρακάν’ και φίλεμαν,
κάθαν δεμάτ’ κι εγκάλι͜α

Μικρά γαρκά, μικρά γαρκά,
μικρά λαλαχ̌εμένα
Φυσούν τα ρωθωνόπα τουν
να φοβερί’ζνε εμένα