Ο τραγωδι͜άνον

Λέτε με να τραγωδώ,
’κ’ είδα τηνάν αγαπώ
Πού επέμ’νεν το πουλί μ’,
το μικρόν το σεβγκιλίμ;

Λέτε με να τραγωδώ,
ερωτάτεν επορώ;
Άψιμον το ψ̌όπο μ’ καίει,
τ’ όνομα σ’ το στόμα μ’ λέει

«’Κ’ έρθεν το γιαβρίν τ’ εμόν»,
κλαίει σ’ ορμάν’ έναν αηδόν’
Ση φωλέαν κλαίει τ’ αηδόν’
άμον κι εμέν μαναχόν

Λέτε με να τραγωδώ,
επορώ και ’κ’ επορώ
Η καρδία μ’ φτιλακίζ’
ση σεβντάν ’κι ταγιανίζ’

Τραγωδι͜άνε, κι αν πονείς
εσύ πρέπ’ να τραγωδείς
Η σεβντά έχ̌’ στεναγμούς,
τέρτι͜α, πίκρας και καημούς