Το τρένον

Το τρένον εσ̌ύριξεν,
έρθαν οι ξενιτεμέν’
Είνας μάνα σο σταθμόν
το παιδίν ατ’ς αναμέν’

Το γιαβρόπον ατ’ς ’κ’ εχπάστεν
και η μάνα κλαίει, πονεί
Τα βαγόνι͜α ευκαιρώθαν
και η μάνα ξαν τερεί

Τα ξένα έχ’νε καημούς,
δάκρυ͜α κι αναστεναγμούς
Το νερόν εκεί θολόν,
πικρόν και φαρμακερόν

Αρρωσταίντς, κανείς ’κ’ ελέπ’ σε,
«αχ!» και «βαχ!» πάντα θα λες
Τη μανίτσα σ’ θέλτς σο γιάνι σ’,
τ’ όνομαν ατ’ς λες και κλαις

Κάθαν βράδον σο σταθμόν
η μανίτσα απομέν’
Ση σκοτίαν και σο κρύον
το παιδίν ατ’ς αναμέν’

Τρένα έρχουνταν και πάνε,
τα χρόνι͜α εδέβανε
Το παιδίν ατ’ς οπίσ’ ’κ’ έρθεν
κι η μάνα επέθανεν

Το παιδίν ατ’ς οπίσ’ ’κ’ έρθεν
κι η μάνα επέθανεν...