Καρδόπο μ’

Καρδόπο μ’, εσέν είχα σε
σο ψ̌όπο μ’ κλειδωμένον
Ετσάκωσες το καρακίδ’
και λες με πικραμένον:

«Πού είν’ εκείνα τα καιρούς
π’ έσ’νε νέος ακόμα;
Πού έν’ το πρώτον η σεβντά σ’
π’ εφίλ’νες α’ σο στόμαν;»

Καρδόπο μ’, ντό είναι (ν)το λες;
Ατά (ν)το λες εδέβαν
Εκείν’ τα χρόνι͜α επέρασαν,
για πέει με, ντό επέμ’ναν;

«Εκείν’ τα χρόνι͜α πάντα ζουν,
τ’ άλλ’ έρχουνταν και πάνε
Π’ εγάπεσαν αληθινά
καμίαν ’κι ανασπάλ’νε»

Καρδόπο μ’, κλώστ’ ξαν οξωπίσ’,
του κάκου μη κομπούσαι -ν
Τα νεότητα ’κ’ έρχουνταν,
μη κλαις και μη ματούσαι-ν

«Εσ’χώρα με π’ ετέρεσα
τ’ άστρα σα επουράνι͜α
Έρθαν σο νου μ’ τα παλαιά
τα χρόνι͜α και ζαμάνι͜α»