Μοθόπωρον (Σπεντάμ’)

Σπεντάμ’, ντ’ έσαριλάευες
κι ερρούζ’νανε τα φύλλα σ’;
Απ’ έναν-έναν έρχουνταν
τη Μοθοπώρ’ τα μήνας

Ερρούξεν δείσα και τισ̌ά,
ο ήλιον ’κι χουλέν’ μας
Τα χ̌ι͜όνι͜α και ο χ̌ειμωγκόν
κάθεται κι αναμέν’ μας

Και το σπεντάμ’ απέσ’ σ’ αγιάζ’
με τα ξερά κλαδία,
αναμέν’ με την άνοιξην,
κορτσόπα και παιδία

Να τραγωδούν και χ̌αίρουνταν
τα νιάτα μίαν είναι
Έρχουνταν τα γεράματα
και τα μαλλία ασπρύν’νε